Vindingrijkheid

‘Snoeien is winterwerk. In alle vroegte de boomgaard in, de snijdende koude trotserend, het is niet altijd een pret-je. Maar vanaf het moment dat we in de flow zijn, tellen die omstandigheden niet meer. Dan is er alleen nog maar die boom en zijn verhaal. Wij hebben meer dan honderd-duizend bomen staan, waar we een persoonlijke relatie mee ontwikkelen. Je kan de snoei beschouwen als een beoordelingsgesprek, een evaluatie met een sturende suggestie aan het eind. Die suggestie kan soms redelijk dwingend zijn. Zo’n boom is tijdens de snoei in winter-rust, dus die reageert niet direct. Pas na een jaar zien we wat we gedaan hebben. Snoeien is driedimensionaal na-denken in een context van zes jaren: drie jaren vooruit en drie jaren achteruit. Hoeveel heeft de boom gedragen? Hoeveel bloemknoppen heeft hij nu, hoeveel gaat hij er volgend jaar hebben?’

‘Fruittelers omarmen de onzekerheid. De meeste mensen hebben tegenwoordig alles verzekerd. Hun huis, hun auto, hun vakantie, hun stacaravan, al tijdens hun leven zijn ze zich aan het begraven. Fruittelers zijn de laatste cowboys, wij durven risico’s te lopen. Als het in de lente ’s nachts vriest, bellen we elkaar wakker en rijden we rond in onze jeeps. Wat je dan ziet, is geweldig. De ene is in het veld hout aan het stoken, de volgende heeft een helikopter ingehuurd om warme en koude luchtlagen te mixen, een derde heeft propellers geplaatst met luchtverwarming eronder. We proberen de gekste dingen. ’s Middags nog snel het gras afmaaien. Want wanneer vriest het? Als het open lucht is. En als het open lucht is schijnt de zon overdag en ’s nachts koelt het heel snel af. Als de zon op die zwarte grond schijnt, accumuleert die veel meer warmte dan wanneer er veel gras zou staan. Het gras afmaaien, dat is rap gezegd, maar het is een enorm oppervlak en de klok tikt meedogenloos door. Ieder van ons bindt op zijn eigen wijze de strijd aan met de elementen, dat heeft een zwaar Don Quichot-gehalte. We zijn fier op onze inspanningen en onze vindingrijkheid, zelfs als het mislukt. Ik vind dat eigenlijk zalig, het zijn de momenten waarop je het verschil kan maken. Een mens zou bijna spijt krijgen als het niet aan het vriezen is.’